გამვლელების რეაქციები, როცა ზაარბრიუკენის მოედანზე მდგარი ქანდაკება პირველად დაინახეს
სოციალურ ქსელში განხილვის საგანია ზაარბრიუკენის (ვორონცოვის) მოედანზე მდგარი ახალი ქანდაკება. მოქალაქეების ნაწილი წერს, რომ ამ ადგილს ეს ქანდაკება არ შეეფერება. საზოგადოების ნაწილს მიაჩნია, რომ ეს ძეგლი ეწინააღმდეგება ქვეყნის დამოუკიდებლობის და თავისუფლების იდეას.
როგორც გაირკვა, ქანდაკების ავტორი ახალგაზრდა ხელოვანი გიორგი ხანიაშვილია. ნამუშევარს "დროის ნაწნავები" ჰქვია. ხანიაშვილის სოციალურ ქსელში იძებნება ფოტოები, რომლებზეც აღბეჭდილია, როგორ დაიწყო ახალგაზრდა ხელოვანმა ქანდაკებაზე მუშაობა.
როგორც გაირკვა, გიორგი ხანიაშვილის "დროის ნაწნავები" კონკურსის გამარჯვებული გახდა და სწორედ ამიტომ გადაწყდა მისი დადგმა ზაარბრიუკენის მოედანზე. ქანდაკების გახსნისთვის დაანონსებულ ინფორმაციაში ვკითხულობთ: "თბილისის საჯარო ხელოვნების ფონდი მოხარულია წარმოგიდგინოთ კონკურსში „საჯარო სივრცეში მუდმივი პროექტების ხელშეწყობა, ქ. თბილისი, ზაარბრიუკენის მოედანი“ გამარჯვებული პროექტი: გიორგი ხანიაშვილის „დროის ნაწნავები“, კურატორი ირინა პოპიაშვილი.
გიორგი ხანიაშვილის "დროის ნაწნავები" წარმოადგენს სამ მეტრამდე სიმაღლის ყვითელი ტუფის ქვაში გამოთლილ მონოლითურ ქანდაკებას. ქანდაკება გამოსახავს ქალის ფიგურას, რომელსაც თმა ტანზე აქვს შემოხვეული. ქალის სხეული მასზე დახვეული თმითაა შეფუთული და ფეხებისკენ თმა ფესვების ფორმას იღებს. ჩვენი შეხვედრა ანტიკურ კულტურასთან არგონავტების მითით, კერძოდ კი, მედეას სახით იწყება. მოგვიანებით ელინისტური კულტურა ქრისტიანობის სახით შემობრუნდა ჩვენკენ და ეს შეხვედრა ახალგაზრდა ქალის თმის ნაწნავებით იყო შეკრული და გადაბმული. თმის ნაწნავები ვაზის ორნამენტად შემოერტყა არა მარტო ქვის ფასადებს, არამედ ვიზუალურ და შინაარსობრივ-მსოფლმხედველობრივ გარე სამყაროს, რომელშიც ჩვენი კულტურა ცხოვრობს.
მიუხედავად იმისა, რომ ქართული კულტურა ყოველთვის იყო ცივილიზაციათა გადაკვეთაზე აღმოსავლეთიდან დასავლეთისკენ და ჩრდილოეთიდან სამხრეთისკენ, ჩვენი შეხვედრა ანტიკურ კულტურასთან, განსაკუთრებით, მის ქრისტიანულ ტრანსფორმაციასთან საკვანძო გამოდგა. მასთან დიალექტიკურ ურთიერთობაში ჩამოყალიბდა ჩვენი იდენტობა, რომელიც დღემდე განსაზღვრავს ქართულ კულტურას და მის სახეს. გიორგი ხანიაშვილის ქანდაკება სწორედ ამ დიალექტიკურ ურთიერთქმედებათა რეფლექსიაა, რომელიც საბოლოო ჯამში ასეთ ჰიბრიდულ ფორმას იღებს, სადაც ანტიკური სახე და ელინისტური თმის ფორმა ნელ-ნელა იშლება, ხოლო რაც უფრო უახლოვდება ტერფებს, ფესვებად გადაიქცევა.
გიორგი ხანიაშვილმა თბილისის სამხატვრო აკადემიის ფერწერის ფაკულტეტი დაამთავრა. მან თავისი შემოქმედება ხეში შესრულებული რელიეფებით და ქანდაკებებით დაიწყო. მოგვიანებით მუშაობა გააგრძელა თიხაში, მეტალსა და ცემენტში შესრულებული ნამუშევრებით. აქტიურად იფინება 2013 წლიდან. 2018 წელს მონაწილეობდა ლიუბლიანას გრაფიკული ხელოვნების ბიენალეში და გამოფენილი იყო დ. შევარდნაძის სახელობის ეროვნულ გალერეაში. 2022 წელს „Slavs and Tatars“ ხელოვანთა კოლექტივთან ერთად გამოიფინა კუნსტჰალე თბილისის გამოფენაში ათინათის კულტურულ ცენტრში".